???? “เลือดบนเส้นทางใต้”... ระเบิดซ้ำซากที่รือเสาะ — คำถามถึงรัฐ: ใต้จะสงบได้อย่างไร ถ้ายังปล่อยให้ความตายเป็นเรื่องปกติ?

โดย… aekdon

เสียงระเบิดกลางบ่ายของวันที่ 27 ตุลาคม 2568 ที่ อ.รือเสาะ จ.นราธิวาส
ไม่ได้เพียงทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน — แต่มันสั่นสะเทือนหัวใจของคนไทยทั้งประเทศอีกครั้ง

รถยนต์หุ้มเกราะของชุดคุ้มครองตำบลเรียง (ชคต.) ถูกลอบวางระเบิดบริเวณ บ้านตาเมง หมู่ 1 ต.บาตง
แรงอัดจากระเบิดแสวงเครื่องที่ซุกในถังแก๊สหุงต้มหนักกว่า 50 กิโลกรัม ทำให้รถทั้งคันพังยับ
และคร่าชีวิต นายไซนูเด็ง ดอฆอ รองหัวหน้าชุดคุ้มครองตำบลเรียง — ข้าราชการผู้ทำหน้าที่ปกป้องหมู่บ้านของตัวเอง

???? เหตุซ้ำ...แต่เจ็บไม่ซ้ำ

เช้าวันถัดมา (28 ต.ค.) เจ้าหน้าที่ฝ่ายความมั่นคงจากหลายหน่วย ทั้ง อส., ทหารพราน และชุดเก็บกู้วัตถุระเบิด
กระจายกำลังเข้าตรวจเส้นทางรอบจุดเกิดเหตุ เพื่อป้องกัน “กับดักซ้ำ” ซึ่งผู้ก่อเหตุมักวางซ้อนสองลูกไว้เล่นงานเจ้าหน้าที่

การตรวจสอบพบว่า ระเบิดถูกฝังไว้ใต้ผิวถนน แล้วจุดชนวนด้วยสัญญาณไฟฟ้าในช่วงที่รถหุ้มเกราะวิ่งผ่าน —
นี่คือรูปแบบเดิมที่ถูกใช้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าในพื้นที่ชายแดนใต้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา

ขณะที่อีกจุดหนึ่ง บริเวณ ริมทางรถไฟใกล้สถานีมะรือโบ อ.ระแงะ
คนร้ายยังลอบวางระเบิดซ้ำ จนเจ้าหน้าที่บาดเจ็บ 2 นาย
รถไฟ 14 ขบวนจากสุไหงโกลกต้องหยุดเดินชั่วคราว ก่อนกลับมาเปิดบริการท่ามกลางการรักษาความปลอดภัยเข้มข้น

???? เสียงประชาชน: “เรากลัว แต่เราจำเป็นต้องอยู่”

เสียงจากชาวบ้านในพื้นที่สะท้อนความจริงที่เจ็บปวด

“เรารู้ว่ามันอันตราย... แต่เราต้องใช้รถไฟ เพราะมันถูก และเราต้องไปทำงาน”

คือคำพูดเรียบง่ายที่บอกได้มากกว่าร้อยสุนทรพจน์จากนักการเมืองคนไหน
เพราะในพื้นที่ที่ระเบิดกลายเป็นเสียงประจำวัน — “ความกลัว” กลายเป็นเรื่องที่ต้องอยู่ร่วมกับมันให้ได้

???? ปัญหาที่วนลูป — เหมือนถนนที่ซ่อมไม่จบ

ฝ่ายการช่างต้องเร่งซ่อมหมอนรางคอนกรีต และถมหินอัดหลุมระเบิดให้รถไฟวิ่งได้อีกครั้ง
แต่สิ่งที่ซ่อมไม่ได้ง่าย ๆ คือ “ความปลอดภัย” และ “ความเชื่อมั่น” ของประชาชน

เพราะเหตุการณ์แบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเป็นครั้งแรก และดูเหมือนรัฐก็ไม่อาจรับประกันได้เลยว่า...
มันจะไม่เกิดขึ้นอีก

⚔️ แกะรอยคนร้าย — หรือแค่เดินตามเงาเดิม

การสืบสวนเบื้องต้นมุ่งไปที่กลุ่ม นายอับดุลเลาะ มามิง ผู้มีหมายจับคดีปล้นรถบริษัท “หาดทิพย์”
ซึ่งถูกนำไปใช้ในคดีปล้นร้านวัสดุก่อสร้าง อ.ระแงะ เมื่อมีนาคมที่ผ่านมา

แต่คำถามคือ… ทำไม “กลุ่มเดิม” ยังสามารถเคลื่อนไหวได้ซ้ำแล้วซ้ำอีก ทั้งที่มีหมายจับอยู่ในมือเจ้าหน้าที่?

หรือระบบข่าวกรองของรัฐยังตามไม่ทัน “ผู้ก่อเหตุที่อยู่ในบ้านตัวเอง”?

???? คำถามที่สังคมไม่อยากชิน

ในวันที่ข่าวการเมืองใหญ่ระดับประเทศเต็มหน้าหนังสือพิมพ์
ข่าว “ชายแดนใต้ระเบิด” มักถูกเบียดไปอยู่มุมล่างของหน้าเว็บ
ทั้งที่ทุกครั้งมีคนตาย มีคนบาดเจ็บ มีแม่ต้องร้องไห้ และมีเด็กต้องกำพร้า

คนกรุงอาจมองว่า “ก็เหมือนเดิมอีกแล้ว”
แต่สำหรับคนในพื้นที่ — มันคือ “ความตายใหม่ในบ้านหลังเดิม” ที่ไม่มีวันชิน

???? ใต้จะสงบได้อย่างไร ถ้าเราชินกับความตาย?

รัฐบาลพูดถึง “สันติสุข” มานับสิบปี
แต่ตราบใดที่เสียงระเบิดยังดังก้องในรือเสาะและระแงะ
ตราบนั้น “สันติสุข” ก็ยังเป็นเพียงคำสวยบนกระดาษรายงาน